Witaj na stronie kina

Pokaz specjalny 71. OKFA „Słońce wschodzi raz na dzień” i spotkanie wokół postaci Henryka Kluby

W 20. rocznicę śmierci patrona OKFA – Henryka Kluby – przypominamy tę niejednoznaczną postać polskiego kina. Reżyser i aktor, rektor Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Teatralnej i Telewizyjnej w Łodzi, przez 10 lat juror na OKFA w Koninie. Po projekcji jego najważniejszego filmu, który zaciążył na losach artysty i człowieka, spotkamy się z dr. Witoldem Szymczykiem (autorem jedynego i jeszcze niepublikowanego dokumentalnego filmu o Henryku Klubie) oraz reżyserem Grzegorzem Kempinskym – prywatnie synem Henryka Kluby.

Haratyk, charyzmatyczny góral wyrasta po wojnie na chłopskiego przywódcę w swej wsi w Beskidach. Za namową przybysza spoza regionu wyprawia się z grupą mieszkańców na Ziemie Odzyskane, by w regionie Śląska założyć chłopską osadę. Udaje mu się uzyskać pozwolenie na zajęcie ziemi, ale żadnej innej pomocy. Stosunki na wsi i uroczystości publiczne pokazują rywalizującą o chłopa dwuwładzę kościoła i partii. Trudem własnych rąk ludzie Haratyka budują wiejską szkołę, ceglarnię i tartak. Wtedy Urząd Bezpieczeństwa przypomina im o konieczności przekazania społecznej własności na rzecz ogółu. Chłopi buntują się, gdyż inaczej rozumieją głoszoną przez propagandę władzę ludu. Negocjuje z nimi lokalny sekretarz partyjny, były partyzant „Mały”. Na znak protestu Haratyk pali tartak, przenosi się ze swoimi ludźmi do lasu i stawia zbrojny opór. Zdradza go wiejski buntownik Górniok i oddaje w ręce UB. Po trzech latach Haratyk wychodzi z więzienia. W pierwotnej wersji zakończenia chłopski przywódca po wyjściu z więzienia, nierozpoznawany, skazany był na żebractwo. Reżyser zmuszony do pozytywnego rozwiązania konfliktu dokręcił drugie zakończenie, w którym bohater po odbyciu kary otrzymuje od partii drugą szansę. Natura konfliktu społecznego opisanego w scenariuszu była powodem opóźnienia premiery filmu o pięć lat. czytaj więcej

Pełna humoru, ciepła i niespodzianek opowieść o miłości - poruszające połączenie komedii romantycznej i kina drogi. Czy faktycznie przeciwieństwa się przyciągają? Jak skończy się podróż bohaterów brzegiem zimowego Bałtyku? Czy Janek i Wanda poczują radość i odzyskają nadzieję? „To nie mój film” sprawi, że uśmiechniecie się do siebie i zakochacie w życiu od nowa.
„To nie mój film” zdobył „Złoty Pazur” na 49. FPFF w Gdyni, został nagrodzony Young Talents Award na festiwalu CinEast w Luksemburgu, zwyciężył Konkursu Smart7, organizowany przez siedem europejskich festiwali oraz otrzymał Grand Prix Festiwalu Kina Środkowoeuropejskiego 3Kino FilmFest w Pradze.

Wanda i Janek są ze sobą „od zawsze”. Jednak po latach ich związek przypomina kabel od ładowarki, który pogryzł pies – niby jeszcze ładuje, ale to nie ma prawa działać. Po kolejnej kłótni, właściwie nie wiadomo o co, podejmują decyzję – udają się na wyprawę ostatniej szansy. Kupują sanki, ładują na nie tylko niezbędne rzeczy i ruszają brzegiem zimowego Bałtyku. Jeśli nie zejdą z plaży i nie złamią zasad podróży – zostaną ze sobą na zawsze. Jeśli im się nie uda, nigdy więcej się już nie zobaczą.
Maria Zbąska jest absolwentką Wydziału Operatorskiego oraz Fotografii w Szkole Filmowej w Łodzi, a także Wydziału Reżyserii w Szkole Wajdy. Jest autorką teledysków, reklam i filmów krótkometrażowych, w tym wielokrotnie nagradzanego „Psubrata” (2013). Wraz z bratem Kazimierzem Zbąskim stworzyła kultową kampanię społeczną „Mafia dla psa” promującej zbiórkę pieniędzy na zwierzaki ze schronisk. czytaj więcej

Galeria CKiS Wieża Ciśnień OFF GALLERY zaprasza na wystawę prac (multimedia i obiekty) Tomasza Opani „Obrazy ruchome”.

Otwarcie ekspozycji nastąpi 23 maja 2025, g. 18.00. Otwarciu będzie towarzyszył pokaz dokumentacji z komentarzem autorskim o g. 18.30 w Kinie Kameralnym przy ul. Okólnej 47a.

Wystawa czynna do 20 czerwca 2025 r. od poniedziałku do piątku, od 10.00 do 18.00.
Bilet 10 zł. Uwaga! 5 czerwca wystawa będzie niedostępna.

„Obrazy ruchome” to wybór prac powstałych na przestrzeni ponad 30 lat, które w zamierzony lub przypadkowy sposób obrażały, przeszkadzały lub irytowały odbiorców. Powody bywały różne: wymiar przestrzenny, kontekst polityczny, społeczny, religijny lub światopoglądowy. Często były to również prace niewygodne dla kuratorów wystaw, na które mnie zapraszano.

Wystawa jest pretekstem do odtworzenia związanych z nimi historiami i anegdotycznymi już dziś wydarzeniami. Tytuł jest oczywiście grą słów. Z jednej strony odnosi się do obrazy jako takiej, z drugiej – do ruchu, który często towarzyszy moim realizacjom. Moje przestrzenne obiekty traktuję jak narzędzia lub przyrządy partycypacyjne do wykonywania zaprogramowanych, zakodowanych w nich gestów. Z kolei interwencje w przestrzeni publicznej czy działania performatywne mają ruch wpisany w swoją formalną strukturę.
Tomasz Opania

Tomasz Opania - urodził się w 1970 r. w Gliwicach. Dyplom z rzeźby zrealizował w 1994 r. w PWSSP we Wrocławiu.
W 1993 r. otrzymał stypendium Ministra Kultury i Sztuki a w 1994 r. stypendium Rządu Konfederacji Szwajcarskiej dla młodych artystów.
W latach 1994–96 studiował w ÉSAV w Genewie. Od 1996 r. zatrudniony w ASP we Wrocławiu, gdzie prowadzi Pracownię Sztuki w Przestrzeni Publicznej. Zajmuje się rzeźbą, instalacją, performance’em, działaniami w przestrzeni publicznej, projektowaniem i wdrażaniem nowych formatów prezentacji sztuki (CHWILÓWKA, WROCŁAW - WEJŚCIE OD PODWÓRZA).
Buduje obiekty, wynalazki, „narzędzia sztuki”, maszyny lub przyrządy służące do aktywnego odbioru, wykorzystując różne techniki, bądź współpracując z fachowcami. Są to rzeźby partycypacyjne angażujące widza i/lub zmuszające go do przyjęcia prognozowanej postawy. Realizuje również atrybuty, które wykorzystuje w wystąpieniach na żywo.
Swoje prace traktuje jako komentarz do aktualnych zdarzeń i otaczającej go rzeczywistości. Interesuje go polityka oraz społeczeństwo. Zrealizował kilkanaście wystaw indywidualnych i brał udział w wielu wystawach zbiorowych w Polsce i za granicą. czytaj więcej